அந்தக் குருவி
வாழப் பிறந்தது.
வாழக் கற்றது.
வாழ்கிறது.
பேசத் தெரியாமல்.
எழுதத் தெரியாமல்.
வாசிக்கத் தெரியாமல்.
அதன் போக்கிற்கு
அது இன்னும்
வாழ்வாங்கு வாழும்.
ஏன் என்றால்,
அது வாழக் கற்றுக்
கொண்டிருக்கிறது.
எனக்கு
இப்போதே அதன்
சிறகுகளாக ஆக வேண்டும்.
ஆனால், அதன் பின்பும்
என்னால்
மனிதனாகவே
இருக்க முடியுமோ?
அதனிடமே கேட்டேன்.
'கீகீ' என்று
கத்திக் கொண்டு
அது பறந்து போனது,
ஒரு
நம்பிக்கையில்லாத்
தீர்மானத்தை
எச்சமிட்டபடி.
Even my lovebirds teach me lessons everyday ...my astonishing eyes stare at them as I adore the way they express love to each other . But we take everything for granted ,fade away in this maddening crowd , ignoring the beauty of love which is expression !!
ReplyDelete